Einde groepsreis

Maandag 19 juni

Als we om 10 uur uit Shkoder vertrekken zijn de meeste reisgenoten al onderweg terug naar huis. Vijf stellen blijven nog een dag of wat om de omgeving te verkennen. Wij zijn hier vorig jaar al 4 dagen geweest en gaan dus ook noordwaarts. We rijden allereerst zuidwaarts om het meer richting de Montenegrijnse grens. Daar aangekomen begint het wachten om door te kunnen. Er zijn maar weinig auto’s . We begrijpen dan ook niet waarom alles zo lang moet duren. Uiteindelijk zijn we aan de beurt en wordt er nauwelijks naar onze papieren gekeken. We kunnen door. De route door Montenegro loopt voor ons langs de kust. Een prachtige route, maar verschrikkelijk druk. Hordes toeristen zijn al vakantie aan het vieren en op de toch wel smalle weg krioelt alles door elkaar. Vooral de stadjes aan de kust zijn hopeloos met als hoogte- eigenlijk meer dieptepunt het stadje Budva, waar we net als vorig jaar verkeerd rijden.

Na ca. 100 km komen we bij de grens met Kroatië en daar begint het wachten opnieuw. Uiteindelijk, na bijna een uur passeren we opnieuw de grens en zijn we weer in de EU. Vanaf hier tot thuis gelukkig geen grenscontroles meer!

Het was de bedoeling om vandaag 300 km te rijden, maar als we Dubrovnik gepasseerd zijn is het inmiddels half zes. We besluiten daarom maar te stoppen en vinden al snel een camping vlakbij de weg met heerlijke schaduwplekken (het is 32 graden)en prima sanitair. We hebben in meer dan 7 uur slechts 200km afgelegd.

Dinsdag rijden we verder noordwaarts. Na een kilometer of 20 komen we op een prachtige weg die naar een nieuwe tuibrug gaat. Deze brug is met geld van de EU gebouwd en is op dit moment de grootste tuibrug van Europa. Met de bouw van deze brug is het niet meer nodig om een stukje door Bosnië rijden en dat scheelt 2 grensposten en dus veel tijd. Het rijden over deze brug is toch wel een bijzondere ervaring.

We rijden rustig verder langs de kust en pakken bij Split de snelweg richting Zagreb. Om half vier komen we aan opde camping vlakbij het stadje Gospic. De camping is een verrassing. Er staat slechts een andere camper, het sanitair is mooi en er is een zwembad waar ik zo in kan lopen.

We eten ’s avonds bij een authentiek restaurantje anderhalve kilometer van de camping.

Er is op de camping een leuk jong Nederlands stel dat met een camper een aantal jaren rondtrekt en hier in de zomermaanden gaat werken. Zij maken in de avond een kampvuur en nodigen ons uit erbij te komen zitten. Heel gezellig!

We vinden het hier zo leuk dat we besluiten tot vrijdag te blijven.

Woensdag fietsen we op het gemakje naar Gospic zo’n 10 km van de camping. We kijken wat rond in het stadje en doen boodschappen.

Donderdag is het zelfs te warm om te fietsen. We blijven lekker op de camping en ik geniet volop van het zwembad dat ik helemaal voor mezelf heb.

Vlakbij de camping staat een monument dat ons intrigeert.Het is wit en er zitten 27 witte stenen op. Om sommige stenen hangen kleine kruisjes. Op het bijbehorende bord lezen we dat het ter nagedachtenis is voor de helden van Velebit. Het blijkt een monument voor 26 gevallen politie mensen tijdens de onafhankelijks oorlog in de jaren negentig. Deze politie mensen zijn omgekomen in Velebit.

Velebit is een gebergte in het midden van Dalmatië. Het is een karstgebergte en het weer is er erg onvoorspelbaar.

Het was voor nabestaanden van de gevallenen erg moeilijk de plekken waar zij overleden waren te bezoeken. Daarom dit monument. De witte stenen verbeelden 27 bloeddruppels. Zesentwintig voor de overleden politie mannen en één voor alle anderen die daar geweest zijn en geleden hebben. Voor de nabestaanden en overlevenden een mooie plek om te herdenken.