Punkaharju

Dinsdag 12 juli
We verlaten Savonlinna en rijden allereerst naar het dorp Kerimäki. Hier staat de grootste houten kerk ter wereld en die gaan we natuurlijk bekijken. Het is inderdaad een imposant bouwwerk. De kerk is 45 meter lang, 42 meter breed en het schip is 27 meter hoog. Hij werd in 1847 gebouwd en heeft een losse klokkentoren. Van binnen is hij mooi maar heel sober. Opvallend zijn de vier potkachels die er staan. In de winter is de kerk niet te warm te krijgen. Daarom hebben ze er in 1953 een kleinere kerk vlakbij gebouwd waar in de winter de diensten gehouden worden.
Twee kilometer verderop is in het souterrain van een hotel een klein interessant museum over de Salpa verdedigingslinie. En buiten is nog een stukje van die linie te zien. Ook staat er wapentuig opgesteld. Na de winteroorlog van 1939/1940 kwam de grens met Rusland dichter bij de belangrijke centra van het land te liggen. Daarom werd er, vlak nadat de oorlog beëindigd was, besloten een laatste verdedigingslinie te bouwen. In april 1940 startte men met de bouw hiervan. De linie werd over een afstand van 1200 kilometer gebouwd, van de Finse Golf tot het stadje Salla. Op strategisch belangrijke plekken werden fortificaties gebouwd. In de grond van hout, of uitgehakt in rotsen. Er kwamen betonnen bunkers, er werden antitankmijnen gelegd en over 350 kilometer werden prikkeldraad versperringen aangebracht. In het voorjaar van 1941 waren er aan de linie 35000 man aan het werk. De linie is nooit getest, want de vrede kwam nog voordat de Finnen gedwongen waren zich zover terug te trekken. Het was hun “laatste verdedigingslinie”, en is ook de laatste die ooit gebouwd is. In de moderne oorlogsvoering heeft deze linie evenmin als in Frankrijk de Maginotline, en bij ons de Hollandse waterlinie geen enkele waarde meer.
Na het bezoek aan Kerimäki rijden we naar Punkaharju waar we de komende twee nachten zullen kamperen.
Als we woensdagmorgen wakker worden regent het. De verwachting is dat het de hele dag blijft regenen, maar om een uur of elf wordt het toch droog. We pakken snel de fiets en gaan op weg. Er zijn hier twee meren en daartussen liggen een aantal smalle heuvelruggen van grind die in de ijstijd zijn gevormd. De smalste is de 7 kilometer lange Punkaharju heuvelrug en daar gaan we uiteraard met de fiets overheen. Dit was eeuwenlang een belangrijke doorvoerroute voor mensen en ook dieren. De heuvelrug is niet breder dan de weg en tussen de bomen door genieten we van prachtige vergezichten over de twee meren. Aan het eind van de smalle strook ligt op een piepklein eilandje een leuk strandje met daarbij een kiosk. Het is lunchtijd en we vragen in het Engels aan de dame achter de toonbank of ze broodjes verkopen. De dame vraagt waar we vandaan komen en als ze hoort dat we uit Nederland komen antwoordt ze tot onze verbazing in vloeiend Nederlands. Het blijkt dat ze in het verleden 8 jaar in Groningen in een oliebollenkraam heeft gewerkt. Erg leuk om hier in een natuurgebied in Finland iemand te ontmoeten die onze taal spreekt. Tijdens de lunch begint het al zachtjes te regenen en op de terugweg hoost het. We komen kletsnat bij de camper aan en de rest van de middag vermaken we ons dan ook noodgedwongen in de camper.