Naar Cape Reinga

Dinsdag 13 maart

Hoera! Vandaag is mijn verjaardag! Wat een grappig idee dat ik hier al jarig ben en in Nederland nog niet. Het zonnetje schijnt heerlijk en ik word direct al verwend met een cadeau van Will. Hij heeft onderzetters van kaurihout voor me gekocht.
Na het ontbijt gaan we met de auto van Will op weg naar Cape Reinga , het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland. Maar allereerst gaan we naar een gomgraversdorp. Het is een historische plaats waar in het hele verre verleden(we praten dan over 45000 tot 100000 jaar) Kauribomen groeiden. Door onbekende oorzaken, wellicht tsunami’s of de ijstijden gingen deze bomen dood en bleven in de grond liggen. Eigenlijk moet je spreken van verschillende Kauriwouden in verschillende tijden. De gom die deze bomen produceerden was lange tijd de voornaamste bron van bestaan in Nieuw Zeeland. Je kon het gebruiken voor het maken van marmoleumverf kaarsen en nog veel meer.. De gomgravers woonden in gammele onderkomens, en het werk was zwaar. Ze moesten hele diepe putten graven, soms wel tot 12 meter diep, om de gum te bereiken en naar boven te halen. In de putten stond water en het kostbaarste dat deze gomgravers dan ook bezaten was een paar lieslaarzen.
Tegenwoordig wordt het gom voornamelijk gebruikt voor het maken van sieraden, en het is behoorlijk prijzig.
Na het bezoek aan dit dorp rijden we verder noordwaarts en rond half drie bereiken we het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland, daar waar de Grote Oceaan en de Abel Tasmanzee elkaar ontmoeten. Het uitzicht is adembenemend mooi. Je ziet 2 capes, Cape Reinga, waar de vuurtoren op staat, en Cape Maria van Diemen, door de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman vernoemd naar de vrouw van de gouverneur van Oost Indie. Nadat de mannen naar de vuurtoren heen en weer zijn gewandeld,(voor mij was het te ver)gaan we weer langzaam richting Waipapekauri. Als we terug zijn trekken we ter ere van mijn verjaardag nog een fles champagne open. Ik heb hier in Nieuw Zeeland een geweldige verjaardag!