Karasjok.

Karasjok.

Vrijdag vertrekken we rond een uur of tien uit Mehamn. Het geeft ons toch een beetje een apart gevoel te weten dat we het verste punt van onze reis verlaten en nu aan de eerste etappe van de, gelukkig nog lange, terugreis beginnen. Bij de haven kijken we even naar de enorme hoeveelheden stokvis die hier te drogen hangen. Ook zien we dat de vissenkoppen worden gedroogd.
Daarna rijden we de prachtige weg terug naar Ifjord om daar de eerder genoemde weg 98 in westelijke richting te volgen.
In tegenstelling tot het eerdere deel is dit stuk prima te rijden. Het landschap verandert wel. We zien weer struiken die in het blad staan en zelfs af en toe een pijnboom. In een poeltje zit een stel zwanen. We hebben ze al eerder gezien en opgemerkt dat ze een andere kop hebben als bij ons. In ons vogelboek zien we dat we hier te maken hebben met de wilde zwaan, terwijl bij ons de knobbelzwaan leeft.
Na 40 km. komen we aan het Porsangerfjord, het grootste fjord hier in het noorden. We vinden een mooi plekje aan het water om te lunchen en Henk maakt wat foto’s van dit mooie fjord.
We vervolgen de weg tot Lakselv waarna we de E6 opdraaien. Het landschap wordt nu steeds groener en net als we daaraan gewend raken rijden we de Finnmarkvidda op. Dat is een toendra-achtige hoogvlakte waar naast rendiermos slechts wat lage struiken als vegetatie staan.
Uiteindelijk bereiken we om half vijf het stadje Karasjok, waar het Samische parlement zetelt. Dat wordt vandaag onze overnachtingsplaats. Het leuke is dat we voor de derde keer het echtpaar uit Capelle op een camping tegenkomen. We wisselen even ervaringen uit.
De rest van de avond brengen we in de camper door. De temperatuur zakt weer eens dicht naar de nul graden.
Het eerste doel op onze rit zaterdag is Kautekeino, een plaatsje 120 km. ten zuiden van Karasjok. De weg ernaar toe gaat ook over de Finnmarkvidda, en dit deel is bijna nog desolater dan het eerste deel. De wind loeit ook nog eens over de vlakte, er valt natte sneeuw en de temperatuur komt niet verder dan 2 graden. Maar ondanks dit alles is dit gebied prachtig. Het enige wat je onderweg af en toe ziet is een verlaten Samen huisje en een enkele passerende auto.
Kautekejno betekent “de plek halverwege”en het stadje dankt haar naam aan het feit dat het halverwege de oude handelsweg tussen het binnenland en de kust ligt.
Het is de grootste en dunst bevolkte gemeente in Noorwegen. Zomers wonen er bijna alleen maar ouderen en vrouwen, want het is de winterverblijfplaats van de rendierhoudende Samen. Het stadje stelt niet zoveel voor Her en der zie je op de heuvels wat Samenhuisjes en er zijn een paar winkeltjes. De reden van ons bezoek is de galerie van de beroemde zilversmid Juhl. Het gebouw waarin zich dit bevindt is al een bezienswaardigheid op zich. Het huisvest een zilversmederij, en er zijn heel veel prachtige zilveren voorwerpen en sieraden tentoongesteld. De makers van de sieraden zijn geïnspireerd door de voorwerpen en sieraden van de Samen. Verder wordt er ook Samische volkskunst en prachtig glas en aardewerk tentoongesteld en verkocht.
Om half drie vertrekken we weer uit Kautekeino en verlaten 43 km. zuidwaarts Noorwegen om 100 km. door Finland te rijden en uiteindelijk om half zes net over de grens met Zweden in Karesuando een plekje op een camping te vinden. Vandaag dus 3 landen aangedaan.